Środki powierzchniowo czynne w produkcji betonu komórkowego

Beton komórkowy to jeden z najbardziej popularnych materiałów budowlanych. Jest wykorzystywany w postaci różnego typu bloczków. Odznaczają się one wysoką wytrzymałością na ściskanie, niewielką masą oraz bardzo dobrą izolacyjnością cieplną. Znakomicie nadają się więc do budowy ścian jednowarstwowych, choć można z nich wykonywać również ściany dwuwarstwowe. Cechą charakterystyczną betonu komórkowego jest również bardzo łatwa obróbka. Większość parametrów użytkowych materiału jest uzyskiwana dzięki unikalnej technologii stosowanej przy jego wytwarzaniu. Produkcja betonu komórkowego wymaga użycia kilku podstawowych materiałów, jednak bardzo ważną rolę odgrywają również specjalne dodatki, w tym środki powierzchniowo-czynne. Przyjrzyjmy się bliżej temu, jaka jest ich rola.

Jak powstaje beton komórkowy?

Beton komórkowy wytwarza się z odpowiednio dobranego kruszywa oraz spoiwa łączącego poszczególne ziarna. Jako kruszywo używany może być piasek, żużel wielkopiecowy, popiół lotny oraz inne materiały zawierające krzemionkę. W charakterze spoiwa wykorzystuje się cement, gips lub wapno.

Ponieważ cechą, która przesądza o właściwościach betonu komórkowego jest jego porowatość i zgromadzony w porach gaz, niezbędne okazuje się również dodatnie środków porotwórczych – pasty lub proszku aluminiowego. Do tego, by mogły zajść reakcje chemiczne prowadzące do poryzacji betonu, konieczne są ponadto odpowiednie dodatki, w tym także m.in. środki powierzchniowo czynne.

Pierwszym etapem produkcji betonu komórkowego jest wymieszanie spoiwa, kruszywa oraz substancji porotwórczych i środków powierzchniowo czynnych oraz innych dodatków z wodą. Po wymieszaniu masy jest ona rozlewana do przygotowanych form. W nich rozpoczyna się proces dojrzewania, w ramach którego zachodzą reakcje prowadzące do powstania porów.

Za sprawą działania środków powierzchniowo czynnych z masy lub pasty aluminiowej usuwana jest parafina. Dzięki temu może dojść do reakcji glinu z wodorotlenkiem wapnia. Wskutek hydratacji powstaje wodór, który uwalniając się, doprowadza do wzrostu objętości masy. Z czasem wodór uchodzi z porów, a jego miejsce wskutek wyrównania się ciśnień między masą a otoczeniem zajmuje powietrze.

Powstały materiał jest wyciągany z form, cięty i ostatecznie kształtowany. Kolejnym etapem jest proces autoklawizacji, który prowadzi do utwardzenia materiału. Zachodzi ono wskutek oddziaływania pary wodnej w temperaturze od 180 do 200°C i ciśnieniu sięgającym 1,3 MPa.

Zobacz również: JAK DZIAŁAJĄ ŚRODKI ODTŁUSZCZAJĄCE?